Dziś trochę inspiracji dla każdej kobiety i mamy, która chciałaby zrobić coś dla siebie a nie wie czy może i czy powinna. Powinnaś i możesz! Bo liczy się pasja, czego dowodem jest mój dzisiejszy gość, Agnieszka Kobylińska. Fotografuje bo kocha przyrodę, ludzi i zwierzęta. Pragnie zatrzymać chwilę na dłużej.
“Nie mam wykształcenia fotograficznego. Robienie zdjęć to moja pasja. Więc można powiedzieć, że jestem fotografem amatorem, bez szkoły. Ale nie uważam, że fotografii nie trzeba się uczyć. Owszem trzeba; ja chętnie zaglądam do książek o fotografii. Pewne reguły dobrze jest poznać. Kiedy wiemy już jak należy robić zdjęcia zgodnie ze sztuką, wtedy można próbować wychodzić poza schemat. Każdego kto lubi tego rodzaju eksperymenty albo po prostu lubi robić zdjęcia, namawiam do fotografowania na programie manualnym z preferencją czasu lub przesłony. Jeśli nie macie lustrzanki cyfrowej, nie ma się co martwić; zdjęcia się udadzą, tylko trzeba podchodzić z szacunkiem do światła. Są reguły, których nie da się w tym względzie “przeskoczyć”.Zaczęłam robić zdjęcia kiedy moje dzieci były małe, czyli 28 lat temu. Kiedy ja byłam dzieckiem, naszym rodzinnym fotografem był mój Tata. Jego zdjęcia pieczołowicie przechowujemy do dzisiaj – po pięćdziesięciu latach prawie wszystkie odbitki zachowały dobrą jakość.”
Fotografuję dzieci i dorosłych; również rośliny, zwierzęta i krajobrazy. Najchętniej jednak robię portrety. Wymaga to nawiązania kontaktu. Jeśli fotografuję dzieci, to kontakt nawiązuję z rodzicami. Jeżeli dziecko widzi, że rodzice mnie zaakceptowali, czuje się bezpiecznie – po prostu wie, że ta Pani z aparatem jest OK. Generalnie w przypadku dzieci, staram się sprawiać wrażenie jakbym robiła zdjęcia „przy okazji” albo „od niechcenia”. Pozwala to na większą swobodę.
zdjęcie: Agnieszka Kobylińska
Natomiast młodzi ludzie (od kilkunastu do dwudziestu paru lat) pozują się sami i robią to często z wyczuciem. Oczywiście poluję też na momenty, w których akurat nie pozują – to bardzo rzadka sytuacja, ale właściwie są to najlepsze zdjęcia. Jeżeli chodzi o dorosłych z doświadczenia wiem, że z reguły dobrze jest im coś podpowiedzieć. Po prostu dbam o to, żeby wyszli na zdjęciach ładnie i tu oczywiście zależy mi na nawiązaniu bezpośredniego kontaktu z osobą fotografowaną.
Jeżeli chcemy robić dobre zdjęcia dzieciom, to trzeba pogodzić się z tym, że to dziecko dyktuje zasady tej współpracy. Pierwszym kryterium, od którego zależy to jak będziemy do tego podchodzić jest wiek dziecka. Jest na przykład taki okres, w którym dzieci bardzo interesują się aparatem – wielu rodziców przyznaje, że po prostu trudno jest w takiej sytuacji robić zdjęcia, bo jedyną pozą jaką mają szansę uchwycić jest rączka sięgająca w stronę obiektywu. Nieco później przychodzi taki czas kiedy dzieciom bardzo zależy, aby w danym momencie poświęcać im całą swoją uwagę. Jeżeli będziemy co chwila brać do ręki aparat i tylko pozornie uczestniczyć w zabawie, dziecko najprawdopodobniej szybko się zniechęci i nie będzie chciało być fotografowane.
zdjęcie: Agnieszka Kobylińska
Najlepiej jest fotografować dzieci podczas zajęć, które sprawiają im dużo przyjemności i są interesujące na tyle, że nie musimy w nich aktywnie uczestniczyć. Dużo też zależy od miejsca w którym fotografujemy. W nowym miejscu dziecko (przynajmniej na początku) będzie potrzebowało abyśmy wraz z nim odkryli co można tam robić. W domu natomiast możemy zrobić ciekawe zdjęcia, jeśli pozwolimy sobie i dzieciom na trochę więcej luzu, zaproponujemy coś czego nie robimy na co dzień, a co sprawi dzieciom dużo radości.
zdjęcie: Agnieszka Kobylińska
Robię zdjęcia w domu, podczas spaceru lub na spotkaniu ze znajomymi w ulubionej klubokawiarni (warunkiem jest dobrze oświetlone wnętrze). Jestem otwarta na pomysły i akceptuję spontaniczne spotkania. Uważam, że sytuacja w której mama dzwoni do mnie i mówi: „Dzieciaki mają dobre humory, właśnie wybieramy się do parku – zrobi nam Pani kilka zdjęć?” jest o wiele bardziej korzystna niż gdybym miała katować całą rodzinę fotografowaniem tylko dlatego, że się wcześniej umówiliśmy na dany dzień i godzinę. Na uroczystościach mogę zrobić zdjęcia dodatkowe – nie podejmuję się robienia zdjęć typu “przy ołtarzu”. Po pierwsze, nie mam odpowiedniego sprzętu, po drugie, nawet bym go nie udźwignęła, a po trzecie, jest to dla mnie zbyt wysoki poziom stresu. Jednym słowem, mój sposób pracy to takie „slow photography”.
Pozdrawiam
Agnieszka Kobylińska
“Zapraszam do współpracy wszystkich, którym odpowiada mój sposób pracy czyli “fotografowanie w stylu slow“
Po więcej informacji zapraszam TU i TU
inne wywiady o fotografii:
